علل پرريزي در پرندگان و درمان آن

عدم وجود پر در پرندگان چندين علت دارد كه مي توان

 به دو گروه اصلي تقسيم بندي كرد : 
:   یک عوامل تغذيه اي : سبب عدم رشد پرهاي پرندگان مي شوند. 
  :دو    عوامل مديريتي : سبب كنده شدن و شكستگي پرها مي شوند.
هر يك را مي توان بوسيله برطرف كردن علت مربوطه به حالت اوليه بازگرداند.
مهمترين دليل عدم رشد پرها كمبود اجزاي پروتئيني ( اسيدهاي آمينه ) جيره غذايي طيور مي باشد. پرهاي پرندگان داراي ميزان بالايي از يك جزء پروتئيني بنام متيونين مي باشد. متيونين يكي از اسيدهاي آمينه اي است كه داراي گوگرد مي باشد و گوگرد ماده اصلي پرها مي باشد. اگر جيره هاي پرندگان در يكي از انواع اسيدهاي آمينه كمبود داشته باشد ، عمدتا" آن متيونين مي باشد. ميزان كافي متيونين بايد در جيره غذايي منظور شود و كمبود آن سبب كاهش رشد بدن و پرها مي شود. كمبود متيونين پرنده را به خوردن پرهايش متمايل مي كند ، تا بدين طريق پرنده نياز شديد به اين اسيد آمينه را برآورد سازد.
مواد غذايي استفاده شده در جيره هاي غذايي طيور شامل ميزان كافي متيونين نمي باشد ، بنابراين بايد متيونين صنعتي ( دي- ال متيونين ) (DL Methionin) به مخلوط جيره افزوده شود تا مطمئن گرديم كه پرندگان ميزان كافي متيونين دريافت مي كنند. خوراك طيور از لحاظ كيفي به گونه اي تهيه مي شود كه داراي ميزان كافي متيونين باشد و از كاهش رشد بدن و پرها جلوگيري گردد. به هر حال ، اگر غلات ( مانند ذرت ) به ميزان بيش از حد به خوراك افزوده شوند ، مقدار متيونين مصرفي پرنده ، جهت رشد بدن و پرها ناكافي مي باشد. توصيه نمي شود كه غلات به ميزان بيش از حد به خوراك طيور افزوده شود. وقتي كه جيره هاي كمبود متيونين دارند ، توصيه مي شود كه از افزودني هاي متيونيني استفاده شود. اگر پرها رشد مي كنند ولي كنده شده يا شكسته مي شوند عمده ترين علت آن عوامل مديريتي مي باشد. در پرندگاني كه بطور متناوب جفتگيري مي كنند ، امكان دارد مناطق خاصي مانند پشت و سر مرغها فاقد پر باشند. در ضمن ممكن است خروسها پرهاي ناحيه سينه خود را از دست دهند. اين پرها پس از فصل جفتگيري مجددا" رشد كرده و كامل مي شوند.
اگر نواحي شكمي بدن و مخرج فاقد پر باشند ، عمده ترين علت آن وجود انگلهاي خارجي مثل جربها (Mite) يا شپشها مي باشند. مي توان آلودگي به اين آفتها را توسط اسپري منظم يك محلول آفت كش مانند محلول امولسيون پرمترين بر روي پرنده ، كنترل كرد. همچنين آشيانه يا ساير ملزوماتي كه پرندگان مداوما" با آنها سر و كار دارند ، بايد اسپري شوند. با اين روش از ريشه كني آفتهايي كه مي توانند سبب آلودگي مجدد پرندگان شوند ، مطمئن خواهيم شد.
استفاده مجدد از اين محلولها در فاصله 2 الي 3 هفتگي ، آفتهايي را كه قبل از اسپري ابتدايي باقي مانده اند و از تخم خارج گشته اند ، از بين خواهد برد. محلولهاي مورد استفاده عليرغم استفاده از اين مواد شيميايي در لانه ، به تمامي هشدارهاي نوشته شده بر روي برچسب توجه گردد تا از آسيبهاي احتمالي بر روي انسان و طيور جلوگيري شود